ΘΕΟΛΟΓΟΙ

Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Πριν γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος. Οι γονείς του ήταν ο Πρόδρομος και η Ευλαμπία και είχε άλλα 9 αδέλφια. Βαπτίσθηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος ζήτησε από την νονά του να το βαφτίσει Αρσένιο, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ήθελε να αφήσει και αυτός καλόγερο στο πόδι του. Ένα μήνα μετά τη βάπτιση έφυγαν οι Φαρασιώτες από την γη τους και εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στην κυρίως Ελλάδα. Ο Αρσένιος με την πατρική του οικογένεια έφτασαν στη Κόνιτσα της Ηπείρου. Εκεί μεγάλωσε με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Σε ηλικία 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου μετά από μια μάχη με τον πειρασμό της απιστίας. Αυτή η επίσκεψη του Κυρίου του δημιούργησε εντονότερα τον  πόθο για τη μοναχική ζωή.

    Έζησε τις δύσκολες περιόδους της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Σε ηλικία 21 ετών κατατάχθηκε στο στρατό, όπου πολλές φορές κινδύνευσε για να γλυτώσει κάποιος άλλος στρατιώτης. Μετά το στρατό πριν μεταβεί στο Άγιο Όρος, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Το 1954 ήρθε στο Άγιο Όρος γνώρισε τη ζωή σε σκήτες και καλύβες και εντάχθηκε αρχικά στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου με το όνομα Αβέρκιος και μετά Παΐσιος. Εκεί ζούσε ως κοινοβιάτης, ποθούσε όμως μέσα του τη ζωή του ερημίτη. Το έτος 1958 υπακούοντας στο θείο θέλημα αναχώρησε από το Άγιο Όρος για την κατεστραμμένη Ι. Μονή της Παναγίας του Στομίου, κοντά στην Κόνιτσα, την οποία ανακαίνησε με πολύ κόπο και βοήθησε πολλούς να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών. Αργότερα μετέβει στο ερημικό Σινά, στο κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, και έζησε ως ερημίτης, όπως το ποθούσε επί χρόνια. Σωματική ασθένεια από το δύσκολο κλίμα τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Άγιο Όρος το 1964.

    Μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες, όπως ο παπά-Τύχωνας, έφτασε σε υψηλά μέτρα πνευματικής ζωής, έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων και υπερφυσικών αποκαλύψεων. Ο Χριστός εμφανίστηκε στον Όσιο τρείς φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του και πολλές φορές η Υπεραγία Θεοτόκος. Αξιώθηκε επίσης της εμφανίσεως αγγέλων, όπως και των επισκέψεων του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, της Αγίας Ευφημίας με τον Ευαγγελιστή Λουκά, του Αγίου Λουκιλλιανού με τον Άγιο Παντελεήμονα, της Αγίας Αικατερίνης, του Αγίου Βλάσιου, του αββά Ισαάκ του Σύρου, του παπά-Τύχωνα, αλλά αντιμετώπισε και επιθέσεις πολλών δαιμονικών πνευμάτων.

     Από το 1964 μέχρι το 1979 έζησε στην Καλύβη των Αρχαγγέλων της Ιβηριτικής Σκήτης του Τιμίου Σταυρού, στο Κελλί του Υπατίου στα Κατουνάκια και μετά την κοίμηση του πνευματικού του παπά-Τύχωνα στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Τιμίου Σταυρού. Από το 1979 μόνασε μόνος του στο κελλάκι "Παναγούδα" κοντά στις Καρυές, στην οποία έζησε τα 14 τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του. Εκεί αφιερώθηκε πλέον στην πνευματική ανάπαυση όλων των προσερχομένων ανθρώπων. Εκείνη την εποχή προστέθηκαν και νέα προβλήματα υγείας, σε αυτά που τον ταλαιπωρούσαν από νεαρή ηλικία. Ήρεμος όμως υπέμενε ακόμα και τον καρκίνο χωρίς να διαμαρτύρεται. Συνέχιζε να προσεύχεται για όλους μέρα-νύχτα.

    Ο Όσιος έβγαινε συχνά εκτός του Αγίου Όρους για εγχειρήσεις. Κάνοντας υπακοή στον γέροντά του καθοδηγούσε πνευματικά την Ι.Μ. του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, αλλά και το Ησυχαστήριο του Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής. Περιστασιακά επισκεπτόταν και άλλα μοναστήρια και θεράπευε αρρώστους με τη χάρη των Λειψάνων του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Επισκέφθηκε για δεύτερη φορά το ερημικό Σινά και τους Αγίους Τόπους και με ιεραποστολικό ζήλο την Αυστραλία και τα Πομακοχώρια της Θράκης. Ο Όσιος προειδοποίησε τους πιστούς για τους μελλοντικούς κινδύνους της πίστεως από τους ετεροδόξους, αλλά και τους μελλοντικούς κινδύνους της Πατρίδος.

Αναπαύθηκε σε ηλικία 70 ετών, τη 12η Ιουλίου του 1994, στην Ι.Μ. του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του, δια της χάριτος του οποίου ο Όσιος Παΐσιος τώρα ευεργετεί ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους.

     Από τις 13 Ιανουαρίου 2015, συγκαταλέγεται και επίσημα στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας μας, με ημέρα μνήμης του την ημέρα της κοιμήσεώς του στις 12 Ιουλίου.

Έχουν γραφτεί 2 εκτενείς βιογραφίες του Οσίου : Ισαάκ Ιερομόναχος, Βίος, σσ. 33-359, σσ. 701-711, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης, Ο Άγιος Παΐσιος, σσ. 24-553. Πληροφορίες για τον βίο του λαμβάνουμε και από τις συνθέσεις λόγων του ίδιου του Οσίου : Παΐσιος Αγιορείτης, Λόγοι Α΄, σσ. 11-12. Παΐσιος Αγιορείτης, Λόγοι Β΄, σσ.262-263. Από τα συγγράμματα του Οσίου :  Παΐσιος Αγιορείτης, Αγιορείται πατέρες, σσ. 15-40. Από έργα άλλων συγγραφέων : Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης, Ιερόν Ησυχαστήριον, σσ. 149-152. Χριστόδουλος Αγιορείτης, O γέρων Παϊσιος, σ. 285-286. Χριστόδουλος Αγιορείτης, Σκεύος εκλογής, σσ. 15-17. Τάτσης, Ο ασκητής, σσ.38-49, http://agiameteora.net/images/O_Askitis_Tis_Panagoudas.pdf [προσπ. 20-8-2017]. Μωυσής Αγιορείτης, Μέγα Γεροντικό 2, σσ.545-551. Κολιός, Η παιδαγωγική σκέψη, σσ. 15-19.