ΘΕΟΛΟΓΟΙ

    Γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά στις 13 Νοεμβρίου 1934. Πριν γίνει μοναχός ονομαζόταν Αλέξανδρος Βαφείδης. Οι παππούδες του, Αλέξανδρος και Ευδοξία, από τα Σήμαντρα της Καππαδοκίας, ήταν δημοδιδάσκαλοι. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο χωριό (Νέα) Σήμαντρα της Χαλκιδικής. Αγαπούσαν όλοι το μοναχισμό. Η γιαγιά και η μητέρα του κοιμήθηκαν ως μοναχές με τα ονόματα Ευταξία και Αιμιλιανή και του μετέδωσαν  από παιδί πνευματικά βιώματα. Τελείωσε το δημοτικό κοντά στους παππούδες και επέστρεψε στη Νίκαια για το δευτεροβάθμιο κύκλο σπουδών. Παρακολούθησε ακολούθως δύο χρόνια τα μαθήματα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή του ίδιου Πανεπιστημίου. Εντάχθηκε από νωρίς στο πνευματικό έργο της κατήχησης στην αδελφότητα θεολόγων «ΖΩΗ». Παράλληλα ελκυόταν από τον πόθο της ιεροσύνης, του μοναχισμού και της ιεραποστολής.

    Απευθύνθηκε στον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, πού είχε φήμη φιλομόναχου επισκόπου και αυτός ανέλαβε να τον προετοιμάσει. Εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος σε ηλικία 26 ετών προσωρινά τοποθετήθηκε στην Ι.Μ. Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου. Χειροτονήθηκε στη συνέχεια ιερέας, έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου και διορίστηκε καθηγούμενος της εγκαταλειμμένης Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μεγάλου Μετεώρου. Ο Μητροπολίτης του ανέθεσε, έπειτα από περίοδο απόλυτης μόνωσης, την πνευματική ποίμανση της ενορίας του θεομητορικού ναού Παναγίας Επισκέψεως Τρικάλων και την οργάνωση του ενοριακού έργου της χριστιανικής κατήχησης της νεότητας. Δημιουργήθηκε με αυτό τον τρόπο ένας κύκλος νέων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων άλλοι σκέφτονταν τη μοναχική ζωή, άλλοι στρέφονταν προς τον κλήρο και άλλοι προς την οικογενειακή ζωή, όλοι όμως ενταγμένοι σε μια πνευματική οικογένεια.

    Το 1965 εγκαταστάθηκαν υπό τον γέροντα Αιμιλιανό οι πρώτοι μοναχοί στο Μεγάλο Μετέωρο, λειτουργούντες εξ αρχής με τις βάσεις της κοινοβιακής ζωής. Ο Γέροντας είχε γνωριστεί και είχε επικοινωνία με σημαντικούς σύγχρονους Πατέρες της εκκλησίας εντός και εκτός του Αγίου Όρους. Το 1973 λόγω της τουριστικής κοσμικής επιβάρυνσης στα Μετέωρα, των διαφωνιών με την τότε τοπική εκκλησιαστική αρχή και μετά από την επίμονη πρόσκληση των ελάχιστων μοναχών της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, η αδελφότητα αποφάσισε την εκεί μεταφορά αρχικά μέρους της συνοδείας. Λίγο αργότερα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Λόγω της κοιμήσεως του αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους ο Αιμιλιανός εκλέχθηκε Καθηγούμενος της Σιμωνόπετρας από τούς παλαιούς αδελφούς της Ιεράς Μονής την 25η Νοεμβρίου 1973 κατά τα αγιορειτικά τυπικά.

   Κατά την διάρκεια των 27 χρόνων που διατήρησε στην ηγουμενία της Μονής, ανακαινίσε τα παλιά μετόχια της Μονής στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ίδρυσε το γυναικείο Κοινόβιο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ορμύλια της Χαλκιδικής και δημιούργησε τρία νέα μετόχια στη Γαλλία και ένα  στη Γουμένισσα του Κιλκίς. Καλέστηκε πολλές φορές εκτός Αγίου Όρους και πραγματοποίησε πλήθος διαλέξεων και ομιλιών σε Ελλάδα και Κύπρο.

    Στη θέση του Ηγουμένου πρέμεινε έως το 2000, έχοντας όμως ουσιαστικά αποσυρθεί το από 1995. Έκτοτε παραιτήθηκε οικειοθελώς και εφησυχάζει.

Μωυσής Αγιορείτης, Ιερές μορφές, σ. 445. Σεραπίων Σιμωνοπετρίτης, «Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης», σσ. 16-28.Παπαγεωργίου, Η ποιμαντική θεολογία του γέροντος Αιμιλιανού, σσ. 16-30.